Tarihten Alınacak Dersler

Umberto Pascali

10 Mart 1966 günü, hayatına karşı yapılan 31 suikast girişiminden sonra, Fransız devlet adamı Charles De Gaulle, NATO’nun askeri kanadından Fransa’nın çekilmesini emretti. Bu karar yaklaşık yarım yüzyıl sonra Nicolas Sarkozy başkanlığı döneminde resmen geri çekildi. De Gaulle, İngiliz- Amerikan ekseninden bağımsız bir dış politika benimsemişti. (De Gaulle`e göre İngiltere, ABD ve eski sömürgeleri ile çok sıkı ekonomik ilişkiler içindeydi ve AET`e girmesi birliğin geleceği açısından sakıncalıydı. Ayrıca İngiltere`nin Avrupa`da etkin olmak isteyen ABD`nin 'truva atı' olduğunu düşünüyordu. 1963 ve 1967`de olmak üzere iki kez İngiltere`nin Avrupa Birliği`ne giriş başvurusunu veto etti. İngiltere AET`ye ancak de Gaulle öldükten sonra girmiştir.)

10 Mart 1966 tarihi, yalnızca Fransa’nın NATO askeri kanadından çekilmesi ile alakalı bir tarih değil, aynı zamanda NATO genel merkezinin Fransız topraklarından çıkarılarak İttifak Karargahı`nın Brüksel’e taşınmasına yol açan bir tarihtir.

Bugünün dünyasında da, AB ve Batı askeri ittifak liderleri, bilhassa Fransa, Almanya ve İtalya’daki seçkinler, Fransız liderine karşı yapılan 31 suikast girişimine benzer potansiyel bir Amerikan tepkisinden korkmaktalar.

Eğer bu ülkeler, Ukrayna’nın işgaline ve Avrupa Birliği`nin Londra Borsası ve Wall Street tarafından finansal olarak yağmalanmasına karşı çıkmak gibi, kendi ulusal çıkarlarını savunmaya karar verecek olurlarsa, bu tepki hiç şüphesiz gecikmeden gelecektir.

Ancak bu, ülkelerin egemen devletler olarak gelecekleriyle kumar oynadığı bir tarihi an olup Amerika politik baskısına karşı direnilebilir. Fakat bu Avrupalı ülke liderleri yozlaşmış ve Washington tarafından asimile edilmişlerdir.

Fransız devlet adamı De Gaulle (1890-1970), bir örnek mücadele verdi, kendisini ve bilhassa bağımsız ve egemen bir ülke olarak Fransa’yı öldürmeye çalışan güçlere açıkça meydan okuduğu için kazandı. O, NATO`ya bağlı işgal güçlerini geri çevirebildi. Böylece Nazizm’e karşı direnişinden sonra ikinci direnişi de kazandı.

Aldo Moro ve Enrico Mattei

Aynı zamanda Aldo Moro isimli İtalyan devlet adamı da, 1973 yılında Başkan Salvador Allende’ye karşı tertiplenen darbede Şili’de yaşananları engelleyebilen türden “istikrarsızlaştırma-karşıtı” güçlü bir hükümet projesiyle ilerlemeye karar verdiğinde, tabiiki can güvenliğinden endişeleniyordu.

Yine de Moro icraatlarını sürdürdü ve İtalya’da Şili usulü darbe olmadı. Darbe olmadı ama, 1978 yılında Kızıl Tugaylar adlı bir örgüt, Moro’yu kaçırıp Roma’nın ortasında hapis tuttu sonra da öldürdü.

Ve Enrico Mattei (1906-1962), uluslararası petrol karteli “Yedi Kızkardeşler’e” karşı ekonomik gelişme, ucuz ve bol enerji için İtalya’nın haklarını savunduğunda -Mattei, 1945 yılında oluşturulan Italian Petroleum Agency`i (Agip) özelleştirmesi için yönetici olarak atanmıştı. Ancak O, bunun yanlış olduğunu görüp, şirketi Yedi Kızkardeşler`le rekabet edebilecek büyüklüğe getirmiştir- büyük ihtimalle kendi hayatı için endişelenmekteydi. Mattei, Kuzey Afrika ülkeleri ve Rusya ile doğal gaz ve petrol anlaşmaları yaptı; Yedi Kızkardeşler kartelinin “tavsiyeleri” aleyhinde hareket etti. O da bütün bunların bedelini, 1962 yılında bir uçak kazasında hayatını kaybederek ödedi. Bugün, uçak kazasının sabotajla gerçekleştiği ispat edildi.

Alfred Herrhausen

Peki, çeşitli ülkelerin ödenemeyecek borçlarının iptalini talep eden, paradoksal olarak paranın egemenliğine karşı çıkan, bankacı Alfred Herrhausen’e ne oldu? Alfred Herrhausen, insanın paradan para kazanamayacağını ve asıl ihtiyacın reel bir ekonomiye sahip olmak olduğunu bilen, zeki ve başarılı bir Alman bankacı ve ekonomistti.

Herrhausen, Berlin duvarının yıkılmasından sonra Doğu Avrupa ve Rusya’nın reel ekonomisinin kalkınması için ‘Büyük Plan’ı hazırladı.

Alfred Herrhausen, kendisinin de çalıştığı Alman Bankası Deutsche Bank ile, dışarıdan da IMF ile, Dünya Bankası ve Wall Street’in monetarist spekülatörlerine karşı iki cephede birden savaş açtı.

30 Kasım 1989’da RAF-Beader Meinhof Çetesi, daha önce eşi benzeri görülmemiş karmaşık bir askeri bir operasyonda Herrhausen’i öldürdü.

Deutshce Bank, Merrill Lynch Şirketi’nin Anshu Jain tarafından temsil edilen Londra Borsası`ndaki spekülatörlerinin eline düştü, Anshu Jain, halen Deutsche Bank eş CEO`su. Bunun sonucunda Deutsche Bank, Alman reel ekonomisini açıkça sabote eden bir yolsuzluk batağına dönüştü.

Almanya’nın siyasi liderleri, bu eğilimlerin farkında olmalarına rağmen, İngiliz-Amerikan ekseni tarafından empoze edilen bu finansal değişimleri kabul etmeye büyük ölçüde ikna edildiler. Bu durum, aynı zamanda, Kiev’de Amerika’nın sponsorluğundaki rejime verdikleri desteği açıklıyor. Almanya üzerindeki finansal katillerin gücü, Almanya’nın neden onlarla paralel hareket ettiğinin, ülkesinin temel çıkarlarını neden savunamadığının ve neden ana ekonomik partneri olan Rusya ile fikir ayrılığı yaşadığının gerçek sebebidir.

Bugünün Avrupasında, elde kalan ne varsa bu liderler, De Gaulle, Herrhausen, Mattei, Moro tarafından kurtarıldı. Bu mukadder Avrupa projesi, İngiliz-Amerikan finansal oligarşisini içinde bulundurmuyordu. De Gaulle’nin açığa çıkardığı gibi, onun öngördüğü bağımsız ve egemen Avrupa, İngiltere’yi içermiyordu. O haklı olarak Britanya’yı, İngiliz-Amerikan finansal kartelinin bir parçası olarak görüyordu ve bu kartelin asıl amacı, Mart 2003’deki Irak savaşının başlangıcına kadar genel anlamda iyi giden Alman-Fransız ittifakının altını oyarak, Avrupa’yı zayıflatmak ve istikrarsızlaştırmaktı.

Bu liderlerin mirası, şimdilerin Avrupası tarafından üstlenilmelidir.

De Gaulle, yolunu nasıl çizdi?

Yazar William Torbitt, De Gaulle’ü, Amerikan askeri güçlerini Fransız topraklarından hızlı bir şekilde çıkararak imkânsızı yapan adam olarak tarif eder. Bu, gerçek bir liderin ciddi bir kriz durumunda nasıl davranması gerektiği konusunda Alman, İtalyan ve Fransız liderlerince örnek alınması gereken bir davranıştır.

Bugün Washington ve Londra - onların arkasındaki Wall Street ve Londra Borsası- Rusya ve Çin`le çatışmayı kabullenmeyi reddederken, kendi ülkelerinin milli menfaatlerini korumaya çalışan liderleri tehdit etmektedirler.

Bu liderler, Avrupa projesinin imhası ve istikrarsızlaştırılması sürecinde suç ortakları olarak Washington tarafından kullanılmaktalar.

William Tormitt`in kaleminden De Gaulle’e suikast girişimi:

General De Gaulle suikast komplolarına ve girişimlerine karşı öfkeliydi. Fransız İstihbarat Teşkilatı’ndaki en güvendiği elemanlarını yardıma çağırdı ve onlardan zaten araştırmakta oldukları suikast girişiminin altında yatan ismi bulmalarını istedi.

Fransız İstihbarat Teşkilatı, cinayet girişiminin koordinatlarını çok kısa bir sürede ve tüm ayrıntılarına kadar ortaya çıkardı. Suikast girişimi, İsviçre şirketi Permindex üzerinden Solidaristlere, Faşist Beyaz Rusya göçmen istihbarat örgütüne, FBI`ın Casusluk Bölümü Seksiyon Beş`e, oradan da Brüksel’deki NATO Karargahı’na kadar uzanıyordu.

Dolayısıyla Fransız istihbaratı, General De Gaulle’ün yaşamına yönelik girişimlerin, Brüksel’de NATO tarafından, farklı istihbarat örgütleri kullanılarak ve özel olarak da İsviçre’de yerleşik Permindex şirketi tarafından yönlendirildiği sonucuna vardı. Tüm bunlar, temel olarak, Adolph Hitler’in Batı Almanya’daki istihbarat birimlerinin ve Münih’te konuşlanmış olan Solidaristlerin istihbarat biriminin bakiyelerini kullanan bir NATO istihbarat cephesiydi. De Gaulle’ün öldürülmesiyle görevli birimin genel kumandanlığı ise, FBI’in Seksiyon Beş adlı biriminin sorumluluğundaydı.

Kendine düzenlenen suikast girişimlerini, NATO karargahındaki FBI’ın Seksiyon Beş birimi tarafından yönetilen istihbarat gurpları tarafından yapıldığını öğrenince De Gaulle çok sinirlendi ve tüm NATO birimlerinin Fransız topraklarından defedilmesini emretti. Fransa ve NATO arasındaki sözleşme gereği, General De Gaulle bu birimleri bir yıldan önce taşınmaya zorlayamazdı. Ancak O, NATO’ya Fransa topraklarından derhal çekilmesini ve örgütün antlaşma düzenlemeleri gereğince ilgili silah teçhizatını da ortadan kaldırmasını söyledi.

ABD’deki bütün silahlı kuvvetlerin istihbarat kolu olan Savunma İstihbarat Ajansı ve FBI`ın karşı istihbarat ajansı olan Seksiyon Beş`in De Gaulle’ün hayatına karşı düzenlenen suikast girişimlerinden sorumlu kuruluşlar olduğu ortaya çıktı. DIA ve Seksiyon Beş, Beyaz Rusya Göçmen istihbaratı ve Solidaristlerle birlikte çalışıyordu ve çoğu Batı Avrupa devleti istihbarat ajansı, suikast planının NATO karargahı tarafından doğrudan yönlendirildiğinin haberdar değillerdi. (Türkçe`ye Esma Seçen çevirdi)

http://www.globalresearch.ca/the-lessons-of-history-in-1966-president-de-gaulle-said-no-to-us-nato/5386501