Emad Eldin Adeeb
Recep Tayyip Erdoğan taraftarı değilim. Orta Doğu’daki fırsatçı politikalarını da benimsemiyorum. 30 Haziran 2013 devrimine yönelik tavrını ve akabinde Mısır’daki yönetime karşı yürütülen tahrik sürecini destekleyenlerden de değilim. Ancak insanın sevmek ya da nefret etmek ya da Erdoğan’ın fikirlerini benimsemek veya muhalefet etmekle ilgisi olmayan bazı gerçekleri görmezden gelmesi mümkün değildir.
Kabul etmemiz gereken bu gerçeklerden birincisi; Erdoğan’ın Türkiye Cumhurbaşkanı olmasıdır. Erdoğan ilk kez doğrudan halkoylamasıyla yapılan cumhurbaşkanlığı seçimlerini birinci turda kazandı. İkinci gerçek; Erdoğan ve partisi bu seçimle birlikte dokuzuncu kez seçim kazandı. Bu, Türkiye Cumhuriyeti`ni kuran Mustafa Kemal Atatürk’ten beri Türkiye’de hiç yaşanmamış bir olay. Üçüncü gerçek; Erdoğan, cumhurbaşkanının yetkilerini bakanlar kuruluna ve Meclise başkanlık yapabilecek şekilde genişletmek istiyor.
Türkiye politikalarının ve dış politikanın mimarı yetenekli Dışişleri Bakanı Davutoğlu’nun başbakan olması bekleniyor.
Üç önemli isim Erdoğan, Davutoğlu ve Gül, Türkiye’nin şu anki idaresinde koordineli ve uyumlu oldu. Gelecekte de bu uyum sürecektir.
O hâlde biz yeni yetkilerle donatılmış yeni bir cumhurbaşkanıyla karşı karşıyayız. Parlamentoda rahatlatıcı bir çoğunluğa sahip. Kendisini destekleyen ve kendisine bağlı bir hükûmet var. Önünde yedi yıllık görev süresi var. Dolayısıyla bölgede en büyük askerî güce ve dünyada yedinci büyük ekonomiye sahip merkezdeki bu ülkeyi görmezden gelemeyiz.
Şu andan itibaren yedi yıl boyunca Türkiye’deki bu gerçeği; cumhurbaşkanını ve hükûmeti görmezden gelemeyiz. Bu nedenle Türkiye ile aramızdaki düşmanlık ve gerginlik duvarlarını aşmamız gerekir. Mısır’ın yüksek çıkarları bunu gerektiriyor. (Mısır, El Vatan - 14 Ağustos 2014)